A otóż i macie wszystko,

Byłem jak lipy szelest,

na imię mi było Krzysztof,

i jeszcze ciało – to tak niewiele.

I po kolana brodząc w blasku

ja miałem jak święty przenosić Pana

przez rzekę zwierząt, ludzi, piasku,

w ziemi brnąc po kolana.

(K. K. Baczyński: Rodzicom)                                       

W dniu 7. 10.2019 r. w świetlicy szkolnej odbył się program historyczno literacki z cyklu ,,Salonu Poetyckiego’, poświęcony życiu i twórczości Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

W spotkaniu uczestniczyli: Pan wicedyrektor Błażej Siwiec, Nauczyciele wraz z klasami – Pan Zbigniew Opic z kl. ITD, Pani Maria Brańska z kl. ITFP, Pani Edyta Turel z kl. IZEP, Pani Elżbieta Borawska z kl. IITB, Pani Anna Czyżewska z kl. IITE, Pani Anna Antoniak z kl. IIZA. Zaproszeni goście z zadumą i refleksją obejrzeli program, przygotowany przez  następujących uczniów pod kierunkiem Pani Jolanty Baranowskiej:

Karolina Wołosik kl. IIITF

Zuzanna Chorchiel kl. IIITF

Paulina Znosko kl. IITD

Beata Kamińska kl. IIZD

Kaztenny Galez kl. ITFP

Jakub Jabłoński kl. ITFP

Joanna Kamieńska kl. I TFP

Magdalena Krzywosz kl. ITFP

Kacper Narewski kl. I TFP

Zbigniew Zahorowski kl. ITFP

Pomoc techn. – akust. – Szymon Kunda, Daniel Maluga kl. ITFP

Poecie przyszło żyć, jak sam to określał, w strasznych, ciemnych czasach drugiej wojny światowej, niejednokrotnie przeczuwał nieodwołalność i przeznaczenie swego losu – ofiarowania się Ojczyźnie.

Lata, o moje straszne lata,

nauczyłyście wy nas wierzyć,

i to był kostur nam na drogę,

i z nim się resztę burz przemierzy.

Których nam nikt nie wynagrodzi

i których nic nam nie zastąpi,

lata - ojczyzno złej młodości,

trudnej starości dniu narodzin.

Bogu podamy w końcu dłonie

spalone skrzydłem antychrysta,

i on zrozumie, że ta młodość

w tej grozie jedna była czysta.

24 III 44 r. 

 Mimo tak krótkiego, tragicznego życia, poeta stworzył genialne utwory. W dniu 4 sierpnia 1944 roku Krzysztof Kamil Baczyński zginął podczas walk powstańczych w Pałacu Blanka przy Placu Teatralnym w Warszawie. Miał zaledwie 23 lata. Pochowano go w gruzach Ratusza.

1 września tego samego roku umarła żona poety, Barbara Drapczyńska, z  ran odniesionych wskutek wybuchu bomby.

Obecnie grób małżonków znajduje się na warszawskich Powązkach.

Profesor Stanisław Pigoń  w sposób następujący określił przeznaczenie poety: „NALEŻYMY DO NARODU, KTÓREGO LOSEM JEST STRZELAĆ DO WROGÓW Z BRYLANTÓW”

Jolanta Baranowska