Słodki jak cukierek- czyli parę słów o cukrzycy

Cukrzyca to jedna z bardziej podstępnych chorób.

O tym, że na nią cierpimy dowiadujemy się zazwyczaj dopiero wtedy, gdy jej stadium jest już zaawansowane i pojawiają się groźne powikłania. Nieleczona może powodować rozwój miażdżycy, niedokrwienie i zawał serca, udar mózgu, uszkodzenie siatkówki skutkujące ślepotą, owrzodzenia, trudno gojące się rany itd.

Według statystyk cierpi na nią ponad 2,5 miliona Polaków. Jest to jednak tylko liczba osób, które są świadome choroby, natomiast prawie tyle samo populacji polskiej żyje z cukrzycą zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy. Zaskakującym jest fakt, iż cukrzyca jest trzecim w kolejności, zaraz za rakiem i chorobami serca, powodem zgonów w Polsce. Cukrzyca jest chorobą, która, w dużym uproszczeniu, jest efektem niedoboru w organizmie insuliny, czyli hormonu produkowanego przez trzustkę. Insulina ma znaczący wpływ na to, jak przebiegają procesy przemiany materii zachodzące u człowieka, ponieważ bierze udział w ich regulacji. W związku z brakiem tego ważnego hormonu w organizmie dochodzi do podwyższenia poziomu glukozy we krwi (hiperglikemii).

Typy cukrzycy

Najczęściej pacjenci mają do czynienia z cukrzycą typu 2. Charakteryzuje się ona tym, że organizm produkuje spore ilości insuliny, jednak nie jest ona w stanie zamienić cukru na energię. Cukrzyca typu 2 dotyczy przede wszystkim osób, które przekroczyły czterdziesty rok życia, ale choruje na nią także coraz więcej dzieci. Ma to związek z faktem, iż następuje przejęcie zachodniego stylu życia razem z jego wadami, jakimi są niewątpliwie nadmierne spożywanie fast foodów i brak aktywności fizycznej.

Taki tryb życia prowadzi do nadwagi, a nawet otyłości, co zwiększa ryzyko zachorowania na cukrzycę. Cukrzyca typu 1 występuje głównie u dzieci i młodzieży, jest spowodowana, odwrotnie niż w przypadku cukrzycy typu 2, zbyt małą produkcją insuliny przez organizm bądź zupełnym brakiem tego hormonu. Podatność na obie te odmiany cukrzycy jest dziedziczna.

Cukrzyca ciężarnych trwa do momentu urodzenia dziecka i jest zazwyczaj spowodowana przez zmiany fizjologiczne pojawiające się podczas okresu ciąży. U 1/3 do 1/2 ciężarnych, które przebyły ją podczas ciąży z czasem rozwija się też cukrzyca typu 2. Na cukrzycę wtórną można zachorować np. po stosowaniu niektórych leków w schorzeniach układu krążenia lub poprzez niedostateczne czy wadliwe odżywianie się (przypadki występowania tego typu cukrzycy najczęściej w Azji, Afryce – krajach słabo rozwiniętych).

Objawy cukrzycy oraz leczenie

Często cukrzyca zostaje rozpoznana przez przypadek, głównym jej objawem jest, bowiem podwyższone stężenie glukozy we krwi, które na co dzień nie daje dokuczliwych objawów, zwłaszcza przy cukrzycy typu 2. Charakterystyczne dla choroby mogą być: wielomocz, wzmożone pragnienie, „wilczy głód’. Leczenie cukrzycy polega przede wszystkim na przyjmowaniu leków przeciwcukrzycowych lub insuliny (w zależności od typu choroby i stanu pacjenta). Równie ważne jest dbanie o prawidłową wagę, trzymanie się diety cukrzycowej oraz unikanie alkoholu, papierosów i zdrowy tryb życia. W życiu cukrzyka ważna jest bezwzględna dyscyplina i samokontrola – dzięki prawidłowemu leczeniu choroba nie będzie stanowić zagrożenia i łatwiej będzie uniknąć groźnych powikłań.

Życie z cukrzycą nie jest łatwe, ale życie z ta chorobą nie jest w stanie ograniczyć normalnego funkcjonowania.

Idealnym przykładem cukrzyka pełnego charyzmy i niekończącej się energii jest uczennica naszej szkoły.

Nazywam się Emilka, mam 18 lat, z czego od 8 choruję na cukrzycę, a od 3 używam pompy insulinowej.

Często słyszę skrajne opinie na temat swojej choroby. Jedni mówią, że musi mi być z Nią bardzo ciężko i współczują chorym, drudzy nie uważają tego za chorobę. Jednak ani jedni ani drudzy nie mają racji. Czasem jest ciężko z upilnowaniem regularnych posiłków, podawania insuliny czy tego, aby utrzymać odpowiednie stężenie insuliny we krwi. To ostanie jest najgorsze, ponieważ brak umiejętności wyrównywania poziomu insuliny może spowodować śpiączkę, a nawet śmierć,

Zdarzyło mi się raz stracić przytomność z powodu „niskiego cukru” (hipoglikemii) i powrót do normalnego funkcjonowania nie był łatwy. Dla kontrastu wspomnę, iż nie tak dawno udało mi się pomóc nieprzytomnemu cukrzykowi, Nigdy tego nie zapomnę. I to właśnie jeden aspekt, dzięki któremu nie żałuję, że to właśnie mnie spotkała ta choroba. Gdyby nie ona nie wiedziałabym jak pomóc choremu, oraz nie spotkałabym tylu fenomenalnych ludzi. Skoro o ludziach mowa, to wydaje mi się, że wśród ludzi z cukrzycą, których znam, niewielu zachowuje się adekwatnie do wieku. Podczas rozmowy z Nimi ma się wrażenie, że są starsi niż rzeczywiście są. To dowód na to, że życie z tą chorobą jest niezwykle wychowawcze. Jesteśmy bogatsi w doświadczenie czy też wiedzę o żywieniu, zdrowiu, od przeciętnego rówieśnika.

Dla cukrzyka, jak i dla każdego chorego najważniejsze jest wsparcie bliskich i nauka życia z tą chorobą. Także niezależnie od tego, jakim szokiem był początek choroby, trzeba nauczyć się akceptować to, co zsyła nam los. Właśnie tego życzę wszystkim, także tym zdrowym