31 maja o 8 nad ranem byłyśmy już w Monachium i wtedy rozpoczęła się nasza szalona przygoda z Niemcami. Jeden problem miałyśmy z głowy, ponieważ w tym mieście mieszkała mama kolegi z klasy i pomogła nam w dostaniu się na dworzec oraz w kupnie biletu na pociąg w "magicznym" automacie. Po prostu Anioł. Poprosiła również starsze, niemieckie małżeństwo o zaopiekowanie się nami w pociągu. Obie usiadłyśmy w przejściu, totalnie załamane, myśląc jak to będzie, że nie długo się rozstaniemy i do tego w tle słychać język, którego nie rozumiemy. Można byłoby pomyśleć, że to jest sen zwany koszmarem i nawet próbowałam sobie to wmawiać, ale szczypiąc się w rękę, widok się nie zmieniał. To straszna rzeczywistość. Niemiecka para była bardzo miła, uśmiechali się do nas przez cały czas. Nagle pociąg się zatrzymał i okazało się, że to jest końcowy - Tegernsee. Wysiadłyśmy obładowane torbami i usiadłyśmy na ławce, nie wiedząc co mamy dalej robić. Po chwili zauważyłam kobietę, niepewnie na nas patrzącą, ale odważyła się i podeszła do nas. Była uśmiechnięta i zapytała się po niemiecku, czy jesteśmy z Polski i podała moje dane. Wszystko się zgadzało, więc się przywitałyśmy. Myślałam w tamtej chwili, że serce mi wyleci. Najlepsze było to, że na tej stacji spotkałyśmy pana, który usłyszał, że rozmawiamy po polsku i od razu do nas podszedł. Było to dla nas wielkim zaskoczeniem i narodziła się w nas nadzieja, że będzie więcej Polaków, ale jak wiadomo nadzieja jest matką głupich, ale co zrobić czasami dobrze ją mieć. Wsiadłyśmy do samochodu i poznałyśmy jeszcze kogoś - Nico - bardzo śmieszny pies, który cały czas naszaczepiał. Najpierw odwieźliśmy Basię do jej hotelu, w którym miała odbyć praktykę, a następnie ja i Sandra pojechałyśmy do Gasthof Schandl.

 

Pogoda nie była udana, bo padał deszcz, więc musiałyśmy szybko wejść do budynku. Wszystko było szalone i szybkie a takie ciężkie do zapamiętania gdzie i kto jest. Poznałam szefa Stephana i kucharkę Anette. Stephan stał za barem a Anette pracowała w kuchni. Wokół było wiele pomieszczeń. Poszliśmy do pokoju obok baru, spytali się czy chcę coś do picia, poprosiłam o wodę. Usiedliśmy we trójkę i próbowaliśmy się dogadać, trochę w języku niemieckim ale w większości po angielsku. Trochę się bałam, ale jakoś dałam radę. Następnie poszliśmy po moje rzeczy do samochodu i zaprowadzili mnie do pokoju. Znajdował się na pierwszym piętrze obok pokoju szefów. Pokój był mały, ale miał coś w sobie. Było łóżko bardzo ładnie pościelone, obok stolik na którym znajdowała się lampka, owoce oraz pudełeczko czekoladek. Obok stoliku stał magnetofon i niedaleko były drzwi prowadzące na mój osobisty balkon, który był w stylu góralskim, czyli cały z drewna z pięknymi motywami. Przy drzwiach wyjściowych z pokoju były drzwi do także mojej osobistej łazienki, która była ładnie urządzona. Istny luksus… Szefowie powiedzieli, żebym za dwie godziny była gotowa,  następnie pojedziemy do Basi i pokazano nam trochę okolice i miasteczko.

 

Kiedy zostałam sama, usiadłam i nagle narodził się większy strach a co się z ty wiąże ogromna tęsknota i chęć ucieczki z tego miejsca. Przyznam się, że siedziałam tak przez jakieś pół godziny, nie przestawając ocierać łzy z policzków. Jedno słowo, którym mogę to opisać to po prostu okropny smutek. Ale jakoś powoli próbowałam się zebrać. Kiedy byłam gotowa, zeszłam na dół do swoich opiekunów. Z moja szefową Sandrą pojechałyśmy po Basię a następnie pozwiedzałyśmy okolicę. Później zabrała nas na włoskie lody i poszłyśmy sobie je skonsumować nad jeziorem. Było bardzo miło. Udało się nam wyciągnąć trochę informacji o tym miejscu. Później szukałyśmy budki telefonicznej ale ta, którą znalazłyśmy blisko Gasthofu była zepsuta, więc poszłyśmy do mnie, aby poprosić o jedną rozmowę telefoniczną do Polski. Powiadomiłyśmy naszą Panią – koordynatorkę projektu, że jesteśmy na miejscu całe i zdrowe i słowa otuchy, które nam przekazała, dały trochę do myślenia i chociaż odrobinkę podniosły na duchu. Z Basią spędziłyśmy cały dzień u mnie, próbując skontaktować się z bliskimi przez internet. Wieczorem poznałyśmy Lucy, była Czeszką pracującą w Gasthof Schandl jako kelnerka od kilku lat. Trochę sobie porozmawiałyśmy. Po rozstaniu z Basią dowiedziałam się o której jutro zaczynam.

 

Noc była prawie nieprzespana. Budzik obudził mnie o 6, więc miałam godzinę na przygotowanie się. Kiedy zeszłam na dół do kuchni. była tam już szefowa. Dała mi kartkę i długopis oraz powiedziała, że mam sobie notować wszystkie czynności, która ona wykonuje po kolei, przygotowując śniadanie dla gości hotelowych. Wszystko udało mi się zrozumieć i zapisać. Następnie poznałam Manuele, dziewczynę odpowiedzialną za pokoje hotelowe. Pokazała mi na czym polega sprzątanie pokoi i nauczyła, różnych ciekawych rzeczy. Później szefowa poprosiła mnie o zrobienie ciasta z rabarbarem (pychota). O 11:00 skończyłam pracę i miałam przerwę do 18:00. Zjadłam śniadanie i poszłam do Basi. Wiadomo każda z nas zdała sobie nawzajem relacje z pierwszego dnia pracy. Całą przerwę spędziłyśmy nad jeziorem, mówiąc jak nam jest ciężko, jak brakuje przytulenia. Wieczorem pracowałam na tak zwanym „na zmywaku”. Pracowałam do 22:00. Po pracy była kolacja i spanie.

 

Następnego dnia byłam już pod kontrolą szefowej i musiałam pod jej okiem przyszykować śniadanie, później pokoje. O 11:00 śniadanie i przerwa i spotkanie z  Basią i siedzenie nad jeziorem a na 18:00 znowu do pracy. Następnego dnia miałam wielki egzamin, ponieważ z rana byłam sama w kuchni,  już bez Sandry i musiałam sama liczyć na siebie, to było straszne, ale dałam radę i bardzo dobrze zdałam ten egzamin. Byłam z siebie bardzo zadowolona. Później musiałam sama posprzątać pokoje i również mi się udało. Pozostała część dnia była taka sama lecz trochę zmieniał się stan psychiki, na gorsze. W środę pracowałam do południa, ponieważ później hotel był nieczynny. Moi szefowie zabrali mnie i Basię do pizzerii, a później  pojechaliśmy do nas do zajazdu  i graliśmy w rzutki. Było przecudownie. Dużo zabawy i śmiechu. Basia niestety miała tego dnia wieczorem do pracy, więc spędziłam go bez niej. Sandra i Stephan zaprosili mnie na kolację, którą zrobili sami. Usiedliśmy przy stole we trójkę i czułam jakbym była częścią tej rodziny. Dowiedziałam się o nich wielu rzeczy a oni o mnie. Kolacja była przepyszna a na deser były lody z bitą śmietaną mniam mniam…

 

Kolejne dni wyglądały jak wcześniejsze, były trochę monotonne. Szefowie zabierali nas na różne wycieczki i festyny, które wtedy się odbywały w okolicy. Więc wolny czas miałyśmy w większości zaplanowany przez nich. Depresja, którą przeżywałyśmy z Basią trwała około dwóch tygodni a później minęła, kiedy oswoiłyśmy się ze wszystkim. Poznałyśmy w Tegernsee kilku Polaków tam mieszkających i pracujących: Sergiusza, Tomka oraz Panią Henrykę - cudowną kobietę, która była trochę jak babcia.

 

1 lipca do hotelu przyjechały dwie siedemnastoletnie Czeszki, które również miały odbyć trzy miesięczną praktykę w tym miejscu. Były bardzo miłe. Szefowa dała mi wtedy mega zadanie, otóż miałam je wszystkiego nauczyć. Podniosło mnie to na duchu jeszcze bardziej. Ponieważ czułam, że naprawdę jestem w tym dobra. Pracowało mi się z nimi bardzo przyjemnie. Po pracy czasami spędzałyśmy wspólnie czas. Szef zabierał naszą załogę wraz z Basią na dyskotekę i świetnie się bawiłyśmy, nie myśląc, że mamy na rano do pracy.

 

Pozostali pracownicy byli bardzo przyjaźni, była to starsza pani z Węgier - Getti, która sprzątała pokoje, Ruth, która była murzynką i również pracowała przy sprzątaniu  pokoi oraz bardzo stara Niemka - Gerta, również zajmująca się sprzątaniem. Wszystkie były na swój sposób miłe, ale największa przyjaźń nawiązała się z Ruth, ponieważ rozumiała mnie i dawała mi dużo rad. W kuchni pracował oprócz szefowej i kucharki młody kucharz - Uwe. Sympatyczny i śmieszny chłopak, z którym często rozmawiałam w wolnych chwilach. Była także miła kelnerka - Fabienne, która kiedy miała wolny czas przychodziła do mnie i rozmawiałysmy. Wszyscy pracownicy byli naprawdę wyjątkowi i jedyni w swoim rodzaju. Czułam jak moi szefowie traktują mnie jak swoje dziecko. Troszczyli się o mnie. Przytulali w złych chwilach i pocieszali. Byli dla mnie jak rodzice, mogłam na nich liczyć. Cały czas mówili, że bardzo dobrze pracuję. Chcieli abym została u nich jeszcze na jeden miesiąc ale to raczej by nie wyszło,, ponieważ bym dopiero wróciła w październiku. Pytali się również czy nie przyjadę do nich za rok do pracy. Wspaniałymi osobami byli również rodzice Sandry. Byli dla mnie mili i można było odczuć z ich strony potrzebę posiadania wnuczki. Goście hotelowi byli także w porządku, zawsze się do mnie uśmiechali, zostawiając czasami napiwki na stołach oraz w pokojach w dowód podziękowania za miła obsługę. Nieważne były dla mnie pieniądze, lecz życzliwość osób w stosunku do mnie. Lubiłam swoją pracę i często sobie teraz wspominam jak to było. Warte jest wspomnienie relacji jakie miałam z Basią. Była dla mnie jak siostra. Przez te trzy miesiące zżyłyśmy się ze sobą i byłyśmy jak papużki nierozłączki. Każdą wolną chwilę spędzałyśmy razem, nawet dochodziło do tego, że zostawałyśmy razem na noc, rozmawiając aż do rana.

 

Z Tegernsee wyjechałyśmy 25 sierpnia w niedzielę wieczorem do Monachium z Kamilem i jego mamą. Tego dnia obie pracowałyśmy, ja do 15:00 a Basia do 22:00. Około południa pożegnałam się z pracownikami. Na pamiątkę zostawiłyśmy dla Sandry i Stephana wpis do księgi, byli z tego powodu bardzo szczęśliwi. Około godziny 19:00 poszłam do swojego pokoju, aby dokończyć sprzątanie, ponieważ chciałam zostawić pokój w takim stanie jakim go otrzymałam. Około 21:00 zjadłam ostatni posiłek i czułam, że są smutni z powodu mojego wyjazdu. O 21:50 pożegnałam się ze Stephanem, bardzo mocno mnie do siebie przytulił, a także z Czeszkami. Z Sandrą pojechałyśmy po Basię a na koniec na dworzec. Podczas jazdy podziękowałam jej za wszystko, za te trzy miesiące, za to co dla mnie robili. Pociąg miałyśmy o 22:27, więc było jeszcze trochę czasu. To było wyjątkowe, ponieważ szefowa, która zawsze była wesoła ale niedostępna, przytuliła się do mnie ze łzami w oczach i mówiła bardzo miłe słowa "Meine Baby". Rozwaliło mnie to całkiem. kiedy weszliśmy do pociągu, Sandra machała do nas i wycierała cały czas płynące łzy. Było mi ich bardzo żal. Przez całą podróż się praktycznie z Basią nie odzywałyśmy do nikogo, bo czułyśmy się z tym wszystkim bardzo źle.

 

Następnego dnia z rana wybraliśmy się we trójkę do centrum  na zakupy. Czas był przyjemnie spędzony, a wieczorem poszliśmy na basen. We wtorek miałam o 17:00 autokar do Polski, więc Basia z Kamilem mnie odprowadzili. W autobusie miałam bardzo fajnego sąsiada - Japończyka, który jechał do Warszawy do brata. Rozmawiało mi się z nim dobrze. Nie rozumiał on języka polskiego, więc tłumaczyłam mu co mówią kierowcy i był za to bardzo wdzięczny. W Poznaniu się z nim pożegnałam i wsiadłam do autokaru, jadącego do Białegostoku. Mama z bratem przywitali mnie bardzo serdecznie, ściskając przez cały czas a dla swojego chłopaka zrobiłam wielką niespodziankę, gdyż mój przyjazd był trzymany w tajemnicy i nic o tym nie wiedział. Później dochodził do siebie przez kilka godzin.

 

Cieszę się, że odbyłam te praktyki, ponieważ dały mi one bardzo korzyści. Czuję się bardziej odpowiedzialna i dojrzała. Umocnił się jeszcze bardziej przez to mój związek. Poznałam Basię i wiem, że mogę na nią liczyć również tutaj w Polsce. Poprawił się mój język niemiecki oraz nabyłam tez kilka umiejętności potrzebnych nie tylko w pracy, lecz również w życiu codziennym. Poznałam wiele wartościowych osób i utrzymuje z nimi kontakty do dnia dzisiejszego. Wiem także, że mogę tam wrócić i zawsze będę miała pracę. Teraz nie żałuję niczego i wiem, że gdybym miała taką możliwość to bym z niej skorzystała jeszcze raz.