KUCHNIA WŁOSKA

Kuchnia włoska charakteryzuje się korzystaniem z dużej ilości warzyw i przypraw takich jak oregano, bazylia, pieprz, estragon, tymianek, rozmaryn, a także używaniem parmezanu. W kuchni tej dość powszechnie stosuje się też oliwę, pomidory oraz cebulę i czosnek, a także oliwki.(fot1)

Kuchnia włoska jest bardzo różnorodna.

Na północy je się ryż i polentę, częściej stosuje się masło, na południu przeważają niezliczone gatunki makaronów i oliwa. Każdy z 20 regionów oraz wiele miast mają swoje kulinarne specjały. Emilia-Romania to ojczyzna faszerowanych pierożków, Sycylia i Siena słyną z deserów, rejon Valle d'Aosta z fondue, Florencja szczyci się befsztykiem i wieloma innymi daniami mięsnymi, Turyn kurczakami, Bolonia sosem mięsnym (bolognese), a Neapol – tradycyjną pizzą.

Kuchnia włoska wyspecjalizowała się szczególnie w potrawach mącznych oraz w rybnych i owocach morza. Charakterystyczną cechą kuchni włoskiej jest przygotowywanie dań świeżych ze składników dostępnych w okolicy, o danej porze roku. Włosi pod względem zasad kulinarnych są bardzo przywiązani do swojej tradycji. W kuchni włoskiej nie ma miejsca na ustępstwa pod względem jakości składników lub dodatków. Pewną tradycją jest także stała w całych Włoszech pora spożywania poszczególnych posiłków w ciągu dnia.

Fascynujące dla wszystkich i wyjątkowe jest to, w jaki sposób Włosi, niezależnie od wieku, zawodu i regionu, podchodzą do kwestii jedzenia i wina. Mówi się, że podczas, gdy reszta świata je, aby żyć to Włosi żyją, by jeść. Celebrują każdy posiłek! To bardzo przyciąga.

Jednocześnie nie bez znaczenia jest duża szybkość i prostota przyrządzania potraw, co powoduje, że chętnie po nie sięgamy samodzielnie na co dzień.

Tradycyjny posiłek włoski składa się z antipasto (przystawka), primopiatto (zazwyczaj pasta lub inne danie mączne, zupa); secondo piatto: główne danie to ryby, mięso albo drób wzbogacone sałatką. Taki posiłek zakończony jest deserem, np. panna cotta lub tiramisu.

Kuchnia włoska należy do kuchni z basenu Morza Śródziemnego i jest to rodzaj kuchni bardzo korzystny dla zdrowia. Zarówno wybór produktów, jak i sposoby przygotowania potraw są jak najbardziej wskazane dla utrzymania dobrego stanu zdrowia.

Fakt, że potrawy są łatwe w wykonaniu, wcale nie znaczy, że są w jakiś sposób prymitywne. Ta łatwość sprawia, że wydobywają te najlepsze wartości ze składników, które są w potrawie – Dużo świeżych ryb i innych owoców morza, niewielka ilość mięsa, bardzo dobry rodzaj tłuszczu, bo oliwa z oliwek jest bazą wielu potraw, i słodycze, których w tradycyjnej diecie nie jest za dużo.

Włoskie danie główne powinno być sycące i składać się w głównej mierze z makaronu. Sos jest tylko dodatkiem. Co więcej, makaron jest al dente w prawdziwym tego słowa znaczeniu – lekko twardawy, więc organizm nie trawi go dokładnie, nie przybierając tym samym na wadze.

W języku włoskim „al dente” oznacza „na ząb”. A w wolnym tłumaczeniu chodzi po prostu o ugotowanie makaronu na półtwardo, czyli ma on być jędrny i o mącznym smaku, bez suchych białych śladów po przełamaniu. Aby uzyskać taki efekt, należy przede wszystkim wziąć odpowiednio dużą ilość wody (1 l wody na 10 dag makaronu). Jeśli makaron nie będzie dostatecznie zanurzony, nie ugotuje się równomiernie. Włosi ponadto radzą, aby nie przelewać makaronu wodą (pozbawia go to wartości odżywczych), najlepiej wyciągać go łyżką prosto z garnka zamiast odcedzać (szczególnie spaghetti) i jak najszybciej wymieszać z sosem, aby nie zdążył się posklejać.

Włosi podchodzą do pasty bardzo poważnie. Organizują na ten temat sympozja, konferencje naukowe i degustacje. Jest nad czym debatować, bo oficjalnie, pomijając wersje lokalne, zastrzeżono blisko 100 rodzajów klusek. Różnią się nie tylko kształtem i długością, ale także składem – mogą być z dodatkiem jaj lub nie. Włosi do mistrzostwa opanowali receptury na sosy do pasty. W zasadzie makarony cienkie, „śliskie”, podaje się z sosami rzadkimi, te grubsze z cięższymi. W sumie różnych dań z makaronem jest grubo ponad tysiąc.

Pasta to skrót od włoskiego pastasciutta, czyli makaron. Część wytwarza się z ciasta na bazie wody i mąki z dodatkiem jajek, inne bez jajek. Mogą być suche – te najczęściej kupowane w sklepach, czy świeże. Mogą mieć różne kolory, nie tylko ten najbardziej popularny beżowy. Długie makarony mogą być konfekcjonowane jako proste, czy pozwijane w motki.   

A oto kilka przykładów, które pewnie najczęściej napotkacie w karcie dań, na liście primipiatti:
spaghetti – nitki
tagliatelle [taliatelle] – wstążki (podobne fettuccine)
fusilli – świderki
farfalle – w kształcie muszki lub, jak kto woli, kokardki
penne – rurki
conchiglie [konkilie] – muszelki
lasagne [lasanie] – zapiekany płaski przekładaniec
cannelloni – duże rurki, zazwyczaj wypełniane ricottą i szpinakiem czy mięsem
tortellini (mniejsze), ravioli (większe) – wersje nadziewane, zaklejone jak nasze pierożki.

Popularne potrawy :

• spaghetti

• cannelloni

• pizza

• lasagne

• tortellini

• ravioli

• risotto

• zupaminestrone

Włoska pizza -prawdziwa włoska pizza rządzi się swoimi prawami – składa się z przaśnego chlebowego ciasta, na którym kładzie się trzy, najwyżej cztery składniki. Nigdy więcej! Dzięki temu to codzienne jedzenie jest urozmaicone i ma wyrazisty smak.

Trzeba bowiem pamiętać, że od starożytności aż do końca XIX wieku było to jedzenie najuboższych. Cienkie ciasto chlebowe doprawione cebulą lub czosnkiem, posypane rozmarynem, bazylią czy oregano - a więc ziołami pospolicie występującymi na każdym ugorze, było codzienną potrawą biedoty i chłopów. Tylko czasami urozmaicano je rybą czy serem.Ciasto chlebowe zostało nobilitowane dopiero pod koniec wieku XIX, kiedy zachwycona tym prostym neapolitańskim daniem królowa Margherita di Savoia (Małgorzata Sabaudzka) pozwoliła nazwać posypany bazylią placek chlebowy z pomidorami i serem mozzarella pizzą margherita. Wtedy nastąpił przełom. Pizza została podniesiona do rangi dania narodowego.